ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 https://www.patrisnews.com/%ce%ac%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%b1-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%af%ce%ba%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b9%cf%8c%cf%80%ce%b7-%ce%b9-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b7%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%bf/?fbclid=IwAR0hNeS1mpiujJuYhsrgvvTAYHiP06gVYEhSIVT0TGDPahhvgrxVrflJcdw

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΟΛΎΜΠΙΟΝΙΚΗ Π.ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟ

 https://www.patrisnews.com/o-ilios-paraolybionikis-polychronis-chronopoulos-timate-apo-tin-pena-trion-ilion-logotechnon/?fbclid=IwAR0y-61a6pJ_6nYq3Hjed70Xwa6DNbJhaCyiCLJNNlMm5F_AyNhsjkA7BzA

"ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ", εκδόσεις "Δρόμων" 2020

 Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή σε 1000 αντίτυπα! Το βιβλίο παραχωρείται στον ΣΥΛΛΟΓΟ ΑμεΑ "ΗΛΙΣ" της Ηλείας. Όλα τα έσοδα από τις παρουσιάσεις του βιβλίου, με συμβολική τιμή πώλησης, θα διατεθούν για την στήριξη του συλλόγου. Προλογίζει ο Ηλείος φιλόλογος Γιώργος Ευθυμίου.

144φωτεινή αζαμοπούλου, Panos Kourvas και 142 ακόμη

92 σχόλια

8 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

KΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΙΑΤΡΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ (Κριτική προσέγγιση)

Αντώνης Γιαννόπουλος: 
«Φιλντισένια» (Πεζοτράγουδα), εκδόσεις Δρυμός, Αθήνα 2007 
«Επιστροφή στον Ταΰγετο», εκδόσεις Δρόμων, Αθήνα 2014 
«Τελευταία Παράσταση», εκδόσεις Δρόμων, Αθήνα, 2017

Γεννήθηκε εκεί που ψήνει ο ήλιος το ψωμί και η θάλασσα το αλάτι, όπως μας συστήνεται σε εισόδιο αυτοβιογραφικό του κείμενο, ο πολύτροπος ποιητής Αντώνης Γιαννόπουλος.

Κάτω από το Φιλιατρινό ουρανό, εκεί που η δόνηση της ψυχής του λαξεύει τον ευφρόσυνο στίχο του, τον ζυμώνει και τον ψήνει με την αισθαντική ανατριχίλα της Μεσσήνιας ρίζας του, εκεί βρίσκει τη δική του ποιητική περπατησιά ο ποιητής της «Φιλντισένιας» μούσας και της σιβυλλικής θεάς Μαρίας Κάλλας, επιστρέφοντας, με τη φωνή του γέροντα ποιητή-αναχωρητή, στον  Ταΰγετο της καρδιάς του. 

Ώριμος, στοχαστικός, με φιλοσοφική ενατένιση του κόσμου, κοινωνικός, επικoλυρικός, ελεγειακός, ευαίσθητος και συνειδητά άγρυπνος, ελλοχεύει πίσω από τo βιωματικό του σόδεμα με μια τεράστια προσληπτική δεινότητα. Εξετάζει την προσωπική του διαδρομή  μέσα από την διείσδυση στον μικρόκοσμο της χαμογής του.  Ύστερα στρέφεται στα εξώτερα πεδία με γόνιμη ιστορική-ερευνητική ματιά και επιστρέφει ξανά, διερευνώντας τα αίτια του -αναγκαία- μοναχικού, εσωτερικού ποιητικού του διαλόγου. Ενδοσκοπεί, ανακαλεί στη μνήμη, αναμοχλεύει και αγκιστρώνει το πνεύμα στις γενέτειρες ρίζες του, αποζητώντας με την πένα του τη γαλήνη,  τη δικαίωση, το λυτρωτικό απαύγασμα της ζωής και το αισθητά ωραίο.

Ως σκαπανέας ουσίας με την αμεσότητα της διαίσθησης και ως ποιητής ευδόκιμος με βαθιά ενόραση, χαρτογραφεί το αισθαντικό του απόθεμα σε δύναμη ζωής, καταργώντας το κράτος του ζόφου. Αποκόπτοντας κάθε τι το ερεβώδες, δημιουργεί το συγκινησιακό του αφήγημα σε τέχνη και το μετουσιώνει σε εγκώμιο και αίτημα για κάλλιστο και λέφτερο κόσμο. Η ποίησή του σπλαχνική, της αγιοσύνης και της τρυφερότητας, προτάσσει την ελπίδα ως ανάγκη ζωτική, που οδηγεί στο φως. Τοποθετείται φιλοσοφικά απέναντι στο μεταφυσικό κόσμο, αγναντεύει με σθένος το εναγώνιο πέρασμα στον Αχέροντα. Κι ύστερα φτερώνει ο νους του και στρέφει το βλέμμα του πάνω στον Άνθρωπο. Μέσα από τις υπαρξιακές και προσωπικές του αναζητήσεις, μεστώνει ψυχοπνευματικά και αρθρώνει νιόφαντες διακηρύξεις για την αλήθεια του κόσμου.

Οι στίχοι του, συντεταγμένοι αβίαστα, με αριστοτεχνική φινέτσα στον κυματόβρεχτο ήλιο και στο αυγινό φως της Μεσσηνιακής φαρέτρας του και δουλεμένοι με δεξιοτεχνία στην υψηλή λειτουργία της ποίησης, μελωδούν κάτω από την καθοδήγηση του υπόγειου βιωματικού του φορτίου. Από τα εσώτερα κατάστιχά του, με τις παλίρροιες του νόστου, εκπορεύεται η ποίηση του Α. Γ. Υψιπετής, ψηλώνει με τη «Φιλντισένια» ενορατική εποπτεία του και αντρώνεται με την «Tελευταία Παράσταση» και τις άριες της Μαρίας Κάλλας ως τα ψηλώματα του Ταΰγετου. Ποίηση καθαρμένη από τον επιτηδευμένο και ρηχό λυρισμό αναδύεται σαν λυτρωτική προσευχή στον κήπο της Γεσθημανή. Η προσωπική του κάθαρση αλλά και η κάθαρση του αναγνώστη συντελείται πάνω στο ιερό θυσιαστήριο, στο αλτάρι της ποίησης.

Έμφορτη, λοιπόν, η γραφίδα του από στοιχεία μιας ποιητικής στοχασμού, που συνδέεται με την εντοπιότητα και την καταγωγή του, πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου-κόσμου, την ποιητική καταγραφή ενός θεατρικοποιητικού δρώμενου και τη διαχείριση μιας ελεγειακής και καινοτόμας μορφολογικά θεματολογίας. Το έργο του ανάγεται, με τις λεκτικές δημοτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λυρική και ελεγειακή του δεινότητα, σε ύλη βαθιά βιωματική και αφηγημένη. Μετρώντας πίσω του μια ενήλικη ζωή, με σκηνικό υπόβαθρό της την καθημερινότητα του σύγχρονου επίπλαστου κόσμου, ο ποιητής επιστρέφει στα κορφοβούνια του ποιητικού του Ταΰγετου, διαλέγεται με τα παιδικά του βιώματα, προσυπογράφει έναν αυθεντικό ελεγειακό και εγκωμιαστικό ποιητικό λόγο για τη «divina» Μαρία Κάλλας και συνομιλεί με τη θάλασσα και το φεγγάρι, με τα πουλιά και τους χορταριασμένους κάμπους. Με το αίμα του και τον τόπο του δηλαδή.

Η αγάπη του για την ποίηση,  για τη γλώσσα και την πνευματική εσωτερική ζωή, επιστρατεύουν με ευρηματική δομική μαεστρία τη μούσα του, τη Φιλντισένια κόρη, που άλλοτε την αποκαλεί και Ερατώ ή και Ευτέρπη. Η μούσα του στέκει εκεί, κρήνη του, «στον κήπο των εκλεκτών» για να της εκμυστηρεύεται -με λέξεις νιόφερτες που φοδράρουν τον πόνο και τον εξωραϊσμό του-,  τις ενοχικές συνθλίψεις του τόπου μας, τις φάμπρικες της εργατιάς με τα αλλόφυλα σπαθιά που κλέβουν της ζωής το μερτικό μας και τα θρηνολόγια της εμφύλιας συμφοράς μας. Άλλοτε πάλι της σιγοτραγουδά τα ιδανικά της προγονικής κληρονομιάς στα χείλη των κουρσάρων,  που γαλανίζουν, δώρα ακριβά σε υπερπόντιες αχτές. Κι αλλού, τις ανεμοσπορές του μισεμού, την οδύνη του για το κλάμα των μικρών παιδιών, για το μοιρολόι της κατεχόμενης Κύπρου. Διαβάζουμε στη σελ. 9 του βιβλίου με τον τίτλο «Φιλντισένια»: «Χίλιες ζυγές βιολιά σού παίζανε τα όνειρα/ αβασίλευτα./Στην ανέμη της νιότης,/στου χρόνου το γοργό ρυθμό,/έφηβος Μάης ξέπλενε τα προικιά σου.../Κορίτσι αβάσταχτου καιρού/που στις παλίρροιες των νόστων/ θάβεις τους καημούς,/όπως η Άγια θαλασσινή κρύβει/το τάμα της στις απλωσιές του πέλαου!/ Μέσα στους χίλιους ύπνους, Ευτέρπη,/ Ερατώ, σ΄ άγγιξα μια φορά και καλοσύνεψα.»                                                                                                        
Η μούσα του αντικατοπτρίζει τη λέφτερη κι ακάματη ψυχή, την πολύπαθη πατρίδα με τα ηλιοκαμένα μέτωπα, τον έρωτα που αναλιγώνει τα κορίτσια, που στέκει εκεί που σμίγουν οι πηγές του παραδείσου και πίνουν γλυκό κρασί οι ποιητάδες του ονείρου. 

Τα στοιχεία της φύσης δρουν ως προσωποποιημένα σύμβολα όπως τα ποτάμια, τα ψηλά βουνά, τα πουλιά και νοηματοδοτούν καταστάσεις και ιδέες. Η ιερότητα των συμβόλων, η μυστική επικοινωνία με τις υπερφυσικές δυνάμεις, στοχεύουν να προτάξουν  την εσωτερική αλήθεια του ποιητικού υποκειμένου. Τα φυσικά στοιχεία και τα ζώα λειτουργούν μέσα στη θεματολογία του με μια σημειολογία. Τα ζώα ή τα πουλιά δεν έχουν απλά τη θέση ζώων και πουλιών στον ποιητικό του καμβά αλλά, όπως στο δημοτικά τραγούδια, υποδηλώνουν πράγματα και ιδέες. Γράφει στη σελ. 40 στη συλλογή «Φιλντισένια»: «Ε! Σεις ποτάμια, ψηλά βουνά/κι εσείς χορταριασμένοι κάμποι,/μετά από τόσους παιδεμούς/αποσπερού ξαναγυρνώ σε σας,/όνειρα κι αλήθειες δώστε της./Κι εσείς διαβατικά πουλιά/πετροχελίδονα/ στους πέντε δρόμους/στα κρεμαστά νερά/στείλτε τα συχαρίκια μου.»

Συνομιλεί επίσης και ως γέροντας σοφός αναχωρητής, με προφητική και νουθετική διάθεση, με τη νέα γενιά που βρίσκεται γνωστικά και εμπειρικά στην αντίπερα όχθη. Με τον αναχωρητή στο κεντρικό πλάνο του βιβλίου του «Επιστροφή στον Ταΰγετο», συνομιλεί με τις φωνές νέων αναγνωστών και με το Χορό, που συνεπικουρούν στην εξέλιξη του μύθου και της αφηγηματικής του δράσης. Θέσεις και αντιθέσεις, στάσεις και αντιστάσεις λειτουργούν λυτρωτικά, απελευθερωτικά στα κακώς κείμενα του σημερινού γίγνεσθαι και στέκουν φάροι για τη σύγχρονη νιότη. Διαβάζουμε στις σελ. 102,103 του βιβλίου με τον τίτλο: «Επιστροφή στον Ταΰγετο»: «Ποιητής: Καλύτερα να σταθώ στο βάθρο της ταπεινότητας παρά να νιώσω στην καρδιά μου το βάρος της ενοχής. Κι αφού η δική σου καρδιά δεν ξέρει πού ν΄ ακουμπήσει από μίσος, θυμήσου Τύραννε. Πάνω στην άκρη της νιότης μου άφησα ένα μικρό κλωνάρι ελιάς για σένα. Αν μπορείς, φύτεψέ το στην αντηλιά της ειρήνης...»

Με το βαθύ βίωμα του σοφού, στο οποίο παραπέμπει η ισχυρή φωνή της ποίησής του σε β! ή γ! γραμματικό πρόσωπο, κυματίζει από το παρελθόν στο παρόν με την ειλικρίνεια της γραφής του, την ποιοτική και ποιητική χρήση της γλώσσας, την επιλεκτική θεματολογία του και τον εκπεφρασμένο εσωτερικό του πλούτο. Γιατί αυτά υφαίνουν τη γερή αρματωσιά του ποιητή Α. Γ., ακριβά του σήμαντρα που τον οδηγούν από το εσωτερικό του ταξίδι να αγναντέψει σαν σοφός αναχωρητής τον κόσμο και να κάμει το ταξίδι του σοφού Οδυσσέα. Κι αυτή η γερή αρματωσιά του στοχαστικού νου του είναι θεμελιωμένη στη γενέτειρά του, στα Φιλιατρά, με το βαθύ φυσιολατρικό στοιχείο και την ματαλαμπαδεύει στον Άνθρωπο. Θα τολμήσω να πω, ότι ο Α. Γ. είναι ένας γνωστικός, φιλόσοφος, ανθρωποκεντρικός ποιητής, που τον απασχολεί πολύ έντονα το μεταφυσικό βίωμα και μέσα από την ψυχοπνευματική του πάλη το μεταμορφώνει σε αυθεντικό αίτημα ζωής. 

Ο Ρομαντισμός προικοδότησε την ποίησή του Α.Γ. με πολλά από τα πάγια χαρακτηριστικά του. Ο κυρίαρχος ιδεαλισμός, η αστείρευτη δημιουργική φαντασία, η υποκειμενική αντίληψη της φύσης, η μεγάλη σημασία του αισθήματος, η ποικιλότροπη χρήση της συμβολικής εικόνας, η έκφραση του υψηλού, η αυτάρκεια της πληθωρικής γλώσσας, προσδίδουν μια ρομαντική απήχηση και μια αρμονική μουσικότητα στην ποίησή του.

Η θεατρικότητα, επίσης, είναι ένα από τα βασικά στοιχεία στην ποίησή του. Στο έργο του «Επιστροφή στον Ταΰγετο» επιτυγχάνεται με τους διαλόγους μεταξύ των προσώπων, με την κινητικότητα των ηρώων του αλλά και με τη γενικότερη θεατρική δράση, που δημιουργεί ο ποιητής στο ποιητικό-θεατρικό του πόνημα. 
Διακρίνουμε, δηλαδή, στα ποιήματά του μια σκηνοθετική οργάνωση του χώρου και των προσώπων, σα να παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση, βλέπουμε τα πρόσωπα να μιλούν και να κινούνται και αποκτάμε έτσι την αίσθηση πως γινόμαστε θεατές της δράσης των προσώπων του ποιήματος.

Στον ελεγειακό του λόγο, όπως ο ίδιος ο ποιητής χαρακτηρίζει το βιβλίο του «Τελευταία παράσταση» στο εξώφυλλο, μας συγκινεί θρηνώντας για τη φωνή της Μαρίας Κάλλας που σιώπησε αλλά παράλληλα υμνεί τον μύθο της μεγάλης σοπράνο, της Ελληνίδας ιέρειας. Η ελεγειακή ποίηση με την αρχαιοελληνική ρίζα της και την απαιτητική της δόμηση γίνεται πράξη στην γραφίδα του Α.Γ. Διαβάζουμε στη σελ. 23 του βιβλίου: «Είδα τα μάτια σου θλιμμένα κι είπα/να σου ετοιμάσω μια γιορτή/πάνω στης γης τον ιερό ομφαλό./Εκεί, που στοίχειωσαν οι φωνές των ποιητών...Πες μου την άρια...Addio del passato bei sogni ridenti...». Και στη σελ. 26 υμνώντας την τιτάνια σοπράνο, γράφει: «AVE MARIA./ Διαλεχτή κι αγαπημένη των μουσών./Σε τούτο τον κόσμο, άλλη «Ντίβα» δε χωράει!/ «Άλκηστη, Lucia, Leonora» μορφές/που ύψωσε η γλυκιά φωνή σου...».

Λέγεται πως η  ανθρώπινη διάνοια με τις εικόνες άνοιξε το δρόμο της Ποίησης. Τα εικονοποιήματα των συλλογών του Α. Γ. με τη σκηνοθετική του μαεστρία καταγράφουν το φως και τις φωτοσκιές, εντοπίζουν το ευτελές, το θρηνώδες, το απωλεσθέν και το μετουσιώνουν σε αξία. Εικόνες κινητικές κατακλύζουν τα βιβλία του, που στα κελάρια τους κρύβουν τη ζέση για τον Άνθρωπο και τις υψηλές ευαισθησίες του ποιητή. Λέξεις νιόφερτες με τα διαβατάρικα πουλιά από το πορφύρι της Ιόνιας θάλασσας στο ποιητικό κατώφλι του, μετασχηματίζονται σε υψηλούς στοχασμούς άλλοτε με επιταχύνσεις και κορυφώσεις και άλλοτε με υφέσεις και σιωπές. 

Κι αφού η Ποίηση είναι μια ιδιάζουσα μορφή της ζωής μας, μια ετεροπρόσωπη όψη της ζωής, εύκολα μπορούμε να θεωρήσουμε, πως η ποιητική εικόνα στο ποιητικό έργο του Α. Γ. είναι το όχημα μέσω του οποίου η ποίηση επανασημασιοδοτεί τη ζωή, την ψηλώνει, της προσδίδει νέες αξίες και οράματα. 

Ολοκληρώνοντας την κριτική μου ματιά στο ποιητικό έργο του ακμαίου ποιητή Αντώνη Γιαννόπουλου, ομολογώ το αυτονόητο για τους αναγνώστες-μελετητές του έργου του: Πολύ λίγο φως έριξα στη λυρική, στοχαστική, μαχητική, φιλόσοφη και ελεγειακή ποίηση του πνευματικού ανδρός. 

Κλείνοντας, σας προτρέπω, να αφουγκραστούμε, μέσα από την ποιητική φωνή του αναχωρητή, την κατάθεση του ποιητή μας: «Σταθείτε σε μέρη που τα πνίγει η φτώχεια και η ανέχεια. Κοντά σε σκλάβους... Στα κρεβάτια του πόνου, παρηγορήστε αρρώστους, ανήμπορους, ξεχασμένους που δεν αγαπήθηκαν... Μην αγνοείτε, πως κάτω από τον ήλιο οι άνθρωποι στέκονται όλοι ίσοι...».

Αθήνα 24/12/ 2019
Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

            ΚΑΛΛΙΟΠΗ Ι. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ 

 Η Καλλιόπη Δημητροπούλου του Ιωάννη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στους βαθυπράσινους κάμπους της Ολύμπιας γης, και στις παράκτιες  αμμουδιές του Ιονίου. Υπέροχες καταβολές, που παρέμειναν ανεξίτηλες  και την επηρέασαν στη ζωή  και την πορεία της. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή  και Θεολογία, στο Εθνικό και Καποδιστριακό  Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αγαπά τη ζωή, τα βιβλία και τους μαθητές της. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων. Έχει διατελέσει ως μέλος σε κριτικές επιτροπές αξιολόγησης σε  λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και ποιήματά της έχουν ανθολογηθεί σε Ανθολόγια.Ποιήματά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε λογοτεχνικούς διαδικτυακούς ιστοτόπους (Βακχικόν, τοβιβλίο.nετ, koukidaki, bonsaistories, 25η ώρα, microstory, αντί × λόγου, fractal, inner). Συνεντεύξεις της έχουν φιλοξενηθεί στο ραδιόφωνο, σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και εφημερίδες.
- Καταχώρηση στους ποιητές του 21ου αιώνα από την Εγκυκλοπαίδεια "ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ" ( 28ος λογοτεχνικός τόμος,έκδοση Ιούλιος 2015).

-Συμμετοχή  στην πρόσκληση της Πανελλήνιας Ποιητικής Δράσης με θέμα: «Η επανένωση των μαρμάρων του Παρθενώνα και η αναγνώριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς,αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των Ελλήνων» (28/9/2014)
-Συμμετοχή  στην εκδήλωση "Παγκόσμια ειρήνη και σεβασμός στην πολιτιστική κληρονομιά των λαών" στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας με το ποίημα "Ειρήνη εστί"  (27/9/2014).
Γράφει κυρίως ποίηση και υπογράφει ένα μικρό δείγμα γραφής της στο ιστολόγιο http://litsadimitropoulou.blogspot.gr/

                                                                                             

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ: 

 - B βραβείο στον 2ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του Λαογραφικού Ομίλου Μελίκης και Περιχώρων Ημαθίας (απονομή Μελίκη Ημαθίας 10/5/2014).

- Β έπαινος στον 4ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης  "Βραυρώνια 2014" της Ομοσπονδίας  Εξωραϊστικών και Εκπολιτιστικών Συλλόγων Αρτέμιδος- Σπάτων (απονομή Αρτέμιδα Αττικής12/6/2014).

- Έπαινος στον 14ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του περιοδικού Λόγου,Τέχνης και Πολιτισμού "Κελαινώ" (απονομή Ίλιον Αττικής 22/11/2014)

- Έπαινος στον 33ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (απονομή Αθήνα 15/2/2015)

- Διάκριση στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό βιβλίου "Ασημένια σελίδα" 2014 των εκδόσεων Εντύποις και εκδόσεων Μωραϊτη με το ποίημα "Νέα Γκουέρνικα" (απονομή Αθήνα (5/6/2015).

- Γ βραβείο από το Πανεπιστήμιο Κύπρου στον Διεθνή διαγωνισμό με θέμα "Η φύση στην ποίηση" (απονομή Λευκωσία 27/3/2015) 

- Διάκριση στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό bonsaistories με το διήγημα "Η ιστορία της φλογέρας" (Απρίλιος 2015)

- Έπαινος στον 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης  "Βραυρώνια 2015" της Ομοσπονδίας  Εξωραϊστικών και Εκπολιτιστικών Συλλόγων Αρτέμιδος- Σπάτων (απονομή Αρτέμιδα Αττικής 12/7/2015)

- Διάκριση στον 1ο Ποιητικό Διαγωνισμό bonsaistories (Ιούλιος 2015)

- Γ βραβείο στον Δ! Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες" του δήμου Σκοπέλου 2015 (απονομή Σκόπελος 11/9/2015)

- 3ος Έπαινος ποίησης στον 15ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Εταιρίας Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου (απονομή Αμφιάλη 3/10/2015)

- Β βραβείο στον 15ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του περιοδικού Λόγου,Τέχνης και Πολιτισμού "Κελαινώ" (απονομή Αθήνα 1/11/2015)

- 2ος Έπαινος ποίησης στον 1ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Λευκάδας, Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας και Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχών (απονομή Λευκάδα 5/12/2015)

- Α Βραβείο ποίησης στον διαγωνισμό Τεχνών "Ποίηση & Δημιουργία" (απονομή Αθήνα 15/11/2015)

- Γ Βραβείο στον 1ο Πρότυπο Διαδικτυακό Διαγωνισμό Ποίησης "Λογοτεχνικά βιβλία"(απονομή Αθήνα 27/12/2015) 

- Α Βραβείο ποίησης στον 6ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων (απονομή Αθήνα 10/1/2016 ) 

- Βραβείο "ΚΑΔΜΕΙΑ"στον 4ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με θέμα "Το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο"(απονομή Θεσ/νίκη 6/3/2016)   
-Έπαινος στον 2ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό bonsaistories με το διήγημα "Φενταγίν" (18/1/2016).  

- Βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του EARTH POERTH & LITERARY FESTIVAL(απονομή Θεσσαλονίκη 15/5/2016).

-Τιμητική διάκριση στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης "Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης" Καισάρειας Κοζάνης (απονομή Κοζάνη 12/6/2016)                        

- Διάκριση στους 31ους Παγκόσμιους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης 2016 (απονομή Δελφοί 12/6/2016) 

- Β Έπαινος στον 5ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού (απονομή Λεμεσός 23/9/2016)
- Α βραβείο στον Ε Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες" (απονομή Σκόπελος 2/9/2016)
- Γ βραβείο στον 16ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Τέχνης και Πολιτισμού " Κελαινώ" (απονομή Ίλιον 12/11/2016).
- Έπαινος στον 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης  "Βραυρώνια 2016" της Ομοσπονδίας  Εξωραϊστικών και Εκπολιτιστικών Συλλόγων Αρτέμιδος- Σπάτων (απονομή Αρτέμιδα Αττικής 1/10/2016
- Α Βραβείο UNESCO στον 1ο Διεθνή Ποιητικό Διαγωνισμό με θέμα: "Μια ωδή στον Διονύσιο Σολωμό" (απονομή Κεφαλονιά 15/10/2016)
- Β βραβείο στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (απονομή Θεσσαλονίκη 20/12/2016)
-Έπαινος στον 35 Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (απονομή Αθήνα 20/1/2017)
- Α Βραβείο και κατάταξη στην κατηγορία "Δυνατή ποίηση" στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (απονομή Αθήνα 12/3/2017)
- Α Βραβείο Λογοτεχνικού Δοκιμίου στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (απονομή Αθήνα 12/32017)
- Α Βραβείο Διηγήματος στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (απονομή Αθήνα 12/3/2017)
- Έπαινος στην 39η Διεθνή Γιορτή Ποιητών "ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΕΙΑ 2017" από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτ εχνών και Καλλιτεχνών.
- Γ Βραβείο στους 32ους Δελφικούς Ποιητικούς Αγώνες της Π.Ε.Λ (απονομή Δελφοί 11/6/2017).
- Β Βραβείο στον 2ο Ποιητικό Διαγωνισμό bonsaistories (απονομή Αθήνα 16/6/2017) 
- Γ βραβείο στον ΣΤ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες" (απονομή Σκόπελος  9/9/2017)
- Έπαινος στον 17ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Εταιρίας Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου (απονομή Αμφιάλη 14/10/2017)
- Β βραβείο στον 17ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Τέχνης και Πολιτισμού " Κελαινώ" (απονομή Ίλιον 4/11/2017).

- Τιμητική Διάκριση στον Β Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό από τους Πνευματικούς Ορίζοντες, Εφαλτήριο Τέχνης και Πολιτισμού Λεμεσού (απονομή Λεμεσός Απρίλιος 2018)

- Τιμητική Διάκριση στον 2ο  Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ulysses (απονομή Θεσσαλονίκη ART Festival 3/3/2018)
- Τιμητική Διάκριση στους 33ους Δελφικούς Ποιητικούς Αγώνες της Π.Ε.Λ (απονομή Δελφοί 10/6/2018)
-Α Βραβείο Διηγήματος στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (απονομή Αθήνα 16/62018)
- Β Βραβείο Λογοτεχνικού Δοκιμίου στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (απονομή Αθήνα 16/6/2018 με αθλοθέτηση από το Υπουργείο Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας)
- Γ Βραβείο Ποίησης στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (απονομή Αθήνα 16/6/2018 με αθλοθέτηση από το ίδρυμα "Γεώργιος Δροσίνης")

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:
«ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ», εκδόσεις "Δρόμων ", 2019
«τα παιδιά της Σελάνας», υπό έκδοση
«HΛΕίασις», εκδόσεις Βεργίνα, 2018
«Της Μούσας Επίκληση», εκδόσεις Βεργίνα 2017.
Συμμετοχή στην έκδοση "Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2017" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο" 2017.

Ανθολόγιο ποίησης "τρενογραφίες" από τις εκδόσεις "τοβιβλίο" Μάιος 2016.

Συμμετοχή σε συλλογικό λογοτεχνικό βιβλίο από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος: "Πανανθρώπινες αξίες"2016, Εχέδωρος Εκδοτική.

Συμμετοχή σε συλλογικό λογοτεχνικό ebook: 25th Hour Projekt 2016                 
Συμμετοχή σε συλλογικό λογοτεχνικό βιβλίο: "Μια εικόνα...χίλιες λέξεις" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο" 2016 τόμος Β.
"Πνοές Λόγου &Τέχνης" Χειμώνας 2015  Τεύχος 20-21 (συλλογικό)
"Μαζί είμαστε πιο πολλοί και από εμάς τους ίδιους" πεζά και ποιήματα έκδοση από Δίκτυο Αλληλεγγύης Καισαριανής (11/12/2015)

"2η ομαδική Ποιητική συλλογή" Σεπτέμβριος 2015 από τις εκδόσεις Διάνυσμα.
"Ανθολόγιο ποιήσεως" Ιούλιος 2015 από τις Εκδόσεις Όστρια.

"Ανθολόγιο ποιήσεως" Απρίλιος 2015 από τις Εκδόσεις Όστρια.
 "Diasporic Literature"  Απρίλης 2015 Ανθολόγιο ποίησης  του παροικιακού ελληνισμού της Αυστραλίας.
Ανθολόγιο ποίησης "Ασημένια σελίδα" με βραβευμένα ποιήματα από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ και τις εκδόσεις ΜΩΡΑΙΤΗΣ(2015).
Ανθολόγιο ποίησης με βραβευμένα ποιήματα, με τίτλο:"Τα παιδιά" από τις εκδόσεις ARS POETICA (2015).
Συμμετοχή στην έκδοση "Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2015" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο" 2015.
Συμμετοχή σε συλλογικό λογοτεχνικό βιβλίο: "Μια εικόνα...χίλιες λέξεις" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο"2014 τόμος Α.

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ

Πεσμένο φύλλο
η Σούζαν Ίτον
σκούζει στο βαθύ πηγάδι.
Μακελεύει ο φονιάς
το αχνιστό του θήραμα.
Βαράτε δημοσιογραφίσκοι
χαράξτε την Υπατία
με τ' ακονισμένα δόντια
ρουφάτε αγύρτες την παγωμένη φλέβα
στο άψυχο κορμί της.
Στο ταμείο σας χλιμιντρίζει
ο οβολός του αιμάτου.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥΣΑ ΠΟΛΥΤΡΟΠOΣ (ΚΡΙΤΙΚΗ)

Ως ταξιάρχης και ταξιδευτής του χρόνου και της μνήμης, διεισδύει στο φαινόμενο "Γυναίκα", το "φωτογραφίζει", το ανιχνεύει, το παρατηρεί, το ενστερνίζεται και το αποκωδικοποιεί, ο δημιουργός Γιώργης ΤάΚη Δόξας, στην ποιητική συλλογή του: " η ΓΥΝΑΙΚΑ: Παράδεισος ή Κόλαση", εκδόσεις "ΟΣΤΡΙΑ", Αθήνα 2015.

Από τα σωθικά της μητέρας του μέχρι το οριστικό και ασφαλές καταφύγιο της γυναίκας του, από τη ζωοφόρο αφετηρία του μέχρι τον τελικό σταθμό, αυτή η πολυτάραχη διαδρομή, εμπεριέχει μια πολυπλόκαμη περιήγηση για σπουδή και εντρύφηση στο γυναικείο πλουραλιστικό ανθορόισμα και κορφοκόπημα, μας εκμυστηρεύεται ο δημιουργός στο λιτό απολογητικό του προλόγισμα. Ένα βιβλίο συγνώμης και λύτρωσης ίσως και ένας επώδυνος ποιητικός τοκετός, μια αγωνιώδης πλεύση συγχώρεσης και ειλικρινούς μεταμέλειας.

Ο Γιώργης Δόξας, με την αναπνοή της ανάμνησης, ζωγραφίζει με πεζόμορφους στίχους το πορτρέτο της γυναικείας φύσης με τους άπειρους ρόλους της. Μάρτυρας, ο ίδιος, οι φίλοι του και η ζωή. Αφουγκράζεται, παρατηρεί, αισθάνεται, καταγράφει,  άλλοτε με εξομολογητικό ύφος, άλλοτε με υμνητικό και λυτρωτικό και άλλοτε με σαρκαστική διάθεση, την πολύτροπη γυναίκα στην προσωπική και κοινωνική διαδρομή της. Μια ψυχογραφία, μια επισκόπηση της γυναικείας υπόστασης, δοσμένης καθαρά, υποκειμενικά με ρεαλιστικό, με άκρως λιτό και εποπτικό ύφος και σε καθομιλούμενη γλώσσα. Μια μελέτη της εύφορης γυνακείας δράσης, των δυσοίωνων στρεβλών επιλογών της -αναγκαίων ή μη- αλλά και των εύσημων βηματισμών της. 

Απευθύνεται στη γυναίκα στη σελ. 103: " Προσπαθώ να σε ψηλαφήσω / (όποια και να ΄σαι και όπου και να ΄σαι). / Στα καπηλειά / στα φτηνά ξενοδοχεία / στο περιποιημένο διαμέρισμα / στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου..."

Μια γενναία, ευκρινής στάση,  αντρίκιας απολογητικής αξιολόγησης, μια στερνή προσέγγιση με τη φωτογραφική μνήμη να εστιάζει στον γυναικείο ψυχισμό, το ποιητικό τούτο απαύγασμα του Γιώργη Δόξα. Λες και, όσα ζει το πορτρέτο, που ποιητικά σκιαγραφείται, τα ζει και ο ίδιος ως υποστασιακό προβληματισμό του. Λειτουργεί δηλαδή διττά, ως πανεπόπτης θεατής και ως ήρωας παράλληλα, ως αυτόπτης μάρτυρας και ως πάσχων πρωταγωνιστής. Η στόφα του ανθρώπου σε όλες της τις εκφάνσεις τον συγκινεί, πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με τον γυναικείο κόσμο. Ξεναγός, μύστης, λάτρης ή ναυγός άραγε;
 
Στη σελ. 109 εξομολογείται: "Στο αδιάκοπο Πέλαγος / της Ζωής / άκουσα ακούσματα από Σειρήνες / άλλοτε 'δω κι άλλοτε 'κει. / Κι εντόπισα και τις Γοργόνες / που μου τραγουδούσαν άσματα / αγγελικά ή σατανικά. / Και το πέλαγος είτε σκοτεινό είτε γαλάζιο / δεν μ' άφηνε να διαλέξω. / Κι ήμουνα και ΄δω και 'κει / σταθερά και μόνιμα / με το πανί της ψυχής μου..."

Η Γυναίκα, Κόλαση ή Παράδεισος, θα αναρωτηθεί στον εύστοχο τίτλο του βιβλίου ο δημιουργός. Στο βιβλίο με τις σύντομες αφηγήσεις ποιητικής μορφής, αναμετράται η γυναίκα με το υπαρξιακό της άλγος, κυρίαρχη ή κομπάρσος στην κόλασή της και στους παραδείσους της. Ο εύληπτος στίχος του πονήματος κινείται στο ανθρωποκεντρικό πεδίο. Η γυναίκα, ούσα χαλκέντερη, δρα, πάσχει, αναγεννάται, αντιστέκεται, ρέει εύσπλαχνα, καταρρέει, αναστρέφεται, επιτελεί και αποτελεί ζωή. Ταξιδευτής ο ίδιος ο δημιουργός και στα καλέσματα των Σειρήνων και στα ακούσματα της Γοργόνας, έμπλεος εμπειριών, ευαισθησίας και εσωτερικών διεργασιών, συνδιαλέγεται, μέσα από τα πεπραγμένα, με τον έρωτα και την αγάπη χωρίς να τα καταγράφει με ρητορικές κορόνες, μόνο με προσωπικές επισημάνσεις και διαπιστώσεις με ευρύτερη ισχύ. Η στάση του υποκειμένου αιωρείται πάνω από τους στίχους, στίχοι εξωστρεφείς, εικονοποιημένοι, στίχοι με θεατρικότητα. 

Η προσωπική φωνή του δημιουργού, σε αρκετά σημεία, μέσω της γυναικείας αρμύρας και του πόνου, στρέφεται προς τα έσω, καταδύεται στο βαθύ του "είναι", ανακαλύπτεται ξανά και επιστρέφει έξωθεν καυτηριάζοντας την αλλοτριωμένη σύγχρονη πραγματικότητα. Από τον προσωπικό του γυναικωνίτη ανασύρει σπαραγμένες εικόνες αλλά και εικόνες ύψους και ήθους. Οι ηρωίδες του δρουν σε χρόνο και χώρο παρελθοντικό και μέσα από την εικονοπλαστική εκφορά του λόγου κωπηλατούν, θύματα και θύτες, Μαντόνες και αδέκαστες ερωμένες.

Στη σελ. 25 γράφει: "Ακριβώς / γωνία Βασ. Σοφίας και Τσόχα... / Ήταν εκεί / μόνη στην κινητικότητα της Αθήνας / Λευκά μαλλιά/ καθαρό πρόσωπο και ΜΟΝΗ. / Μας έτεινε τα χέρια / Μιλούσε άλλη γλώσσα / Μας κοιτούσε στα μάτια. / Ήταν ολομόναχη και χωρίς το μυαλό της..."

Μέσα από ολιγόστιχα ποιήματα ή καλύτερα μικρές διηγηματικές ιστορίες θα έλεγα, εκφράζεται ο δημιουργός με πολλά στοιχεία προφορικότητας -όπως τη συχνή χρήση ερωτήσεων και στοιχείων στίξης- για τη γυναίκα, την πλατυτέρα των ουρανών, την αγία, για τη γυναίκα υψικάμινο και λαμπυρίζουσα, για την άπληστη, τη μωροφιλόδοξη αλλά και τη γυναίκα την ταπεινή, της χοϊκότητας, της προσμονής, της πλησμονής και της λύτρωσης. Υμνεί τη γυναίκα στους πολλαπλούς της ρόλους. Εξαίρει τους αγέρωχους παλμούς στη φλέβα της αγωνίστριας, καθαγιάζει το γυναικείο δοκάρι του σπιτικού και της φαμίλιας, συντάσσεται με τη γυναίκα της ανωνυμίας, της καθημερινής ασημαντότητας, την ανυψώνει σε γυναίκα σύμβολο, σημαντική και άσπιλη μέσα από την γνήσια, αφτιασίδωτη απλοϊκότητά της. 

Διαβάζουμε στη σελ.29: "Ακριβώς στις 12.15' (καθημερινά) / στα σκαλοπάτια της Πολυκατοικίας / περίπου για δυο ώρες / και μετά "χανόταν"./ Δεν άπλωνε ποτέ το χέρι της. / "Άπλωνε" τα δυο γαλανά μάτια της / μάτια πόνου θλίψης ευγενούς παράκλησης / για ένα ή δύο -ασήμαντα για Μας - ευρώ..."

Σε πολλά ποιήματα ενδημούν τα στοιχεία της στέρησης, της απόρριψης και της ματαίωσης του ονείρου. Πάλλεται ο νους και η σάρκα μπρος στη γυναίκα "ερωτικό διαβάτη", σταθερή στη μοναξιά της κάθε ματωμένη νύχτα στο δρομολόγιο Ευρυπίδου-Αθηνάς, σταθερή στη μοναξιά της μέχρι και την τελευταία πράξη της ζωής της, τον παγωμένο θάνατο. Οι ενδόμυχες γυναικείες φωνές πότε γίνονται μαλαματένιοι δρόμοι και πότε χλεύη του χρόνου. Η γυναίκα, πότε δοξαστικό ρακί και πότε μετέωρο δάκρυ, πότε κορμάκι γιασεμί και πότε ο αργαλειός της θλίψης. Πότε αλγεινός έρωτας και πότε ύπατη ή ύστατη αγάπη μα πάντοτε παρούσα στο ποιητικό προσκήνιο του Γιώργη Δόξα.

Η μητέρα του Ειρήνη, με της υπομονής και της ειρήνης το χάρισμα, δεσπόζει στο κάδρο της αφοσίωσης και της δοτικότητας μέσα από τη γραφή, του αντικειμενικά -όσο είναι εφικτό- διακείμενου δημιουργού. Αλλά και η δασκάλα του, η Κόμη, και η κυρία Βάσω η εκπαιδευτικός της προσφοράς και της έμπρακτης αγάπης, δαμάζουν τα συναισθηματικά θραύσματα και του πιο ανάλγητου ανθρώπου και καταξιώνονται μεταγενέστερα μέσα από την πένα και την εξομολόγηση του μαθητή τους, που επιστρέφει εγκάρδια και ανθρώπινα, ευγνώμων για να ανταποδώσει και να μεταλαμπαδεύσει τις δωροθεσίες τους.

Γυναίκες ηρωίδες επιτελούν το χρέος τους απέναντι στη ζωή, στέκονται στις επάλξεις της ευθύνης απέναντι στην πατρίδα τους, στα παιδιά τους. Αγωνίστριες για την επιβίωση, αγέρωχες για τις ιδέες τους, γυναίκες μαχήτριες που θαλασσοδέρνονται σπαραξικάρδια στο κρεβάτι του πόνου, άλλες παραδομένες στα δύσβατα μονοπάτια του αγοραίου έρωτα, "κούκλες βιτρίνας", γυναίκες της ήττας και της παραίτησης, γυναίκες της μοναξιάς, της άγιας μοναχικότητας, της υπέρβασης. Η Γυναίκα του εθελοντισμού, της ανυστερόβουλης αγάπης, η "Λεβέντρα Γυναίκα", η πιστή και οσία συνοδοιπόρος στο πλευρό του ανήμπορου συντρόφου της.

Γράφει για τη Θεανώ Καπογιάννη, αγωνίστρια από τον Πύργο: "Η Δικαιοσύνη ενδεδυμένη στα μαύρα κοστούμια, / με το άσπρο πουκάμισο και τη μπλε γραβάτα των Κυρίων Δικαστών: "Ενεργό Μέλος του Κομμονιστικού Κόμματος / δεκαέξι χρόνια Κάθειρξη". / Η Θεανώ μόλις βγήκε από τη φυλακή φρόντιζε / στα επόμενα λίγα χρόνια της ζωής της / να μην πατήσει ούτε μυρμήγκι." 

Μια θάλασσα γυναίκα, με τα μπουρίνια και τη βάλσαμο νημεμία της, ετούτη η ποιητική καταγραφή. Κινείται και απορρέει από την πραγματικότητα και την προσωπική ευαισθησία του γράφοντα. Μια θαρραλέα αντίσταση η φωνή του δημιουργού απέναντι στις φαλλοκρατικές αντιλήψεις που κατά καιρούς βρίσκουν το φως της έκφρασης. Επίσης η γυναίκα παρουσιάζεται σε διαλεκτική σχέση, εκτός από τον αλλότριο εαυτό της, και με το αντρικό φύλο που άλλοτε την προσδιορίζει, άλλοτε το προσδιορίζει και άλλοτε από μόνη της αυτοπροσδιορίζεται. Γράφει με πεζολογικό ύφος και τεράστια βιωμένη γνώση, παρακολουθώντας τις μεταπτώσεις και τις αναταράξεις της δίκοπης γυναικείας πραγματικότητας. Η γυναίκα στη γραφή ετούτη γίνεται πότε ψωμί γλυκό και πότε της μνήμης λειτουργόσπερνο, πότε ποθητή Νύμφη και πότε καημός της Περσεφόνης. Η απογραφή της απώλειας κρύβει τον οίστρο της ζωής, η ασχήμια της αλήθειας μέσα από την καταβύθισή της  κυοφορεί την σταθερή θερμοκρασία της γυναικείας ύπαρξης. 

Αν, λέω, αν η ζωή είναι γυναίκα, τούτο επιβεβαιώνεται με τον πιο αδιαπραγμάτευτο τρόπο μέσα από την εξομολογητική και ανιχνευτική πένα του Γιώργη Δόξα. Η ζωή της γυναίκας στο βιβλίο ετούτο, είναι τα γκρεμοτσακισμένα καράβια, είναι τα απάνεμα λιμάνια αλλά και τα υπόγεια ορυχεία και τα απάτητα κορφοβούνια, τα απρόσιτα και τα δυσανάγνωστα. Είναι εκείνο "το πολύτιμο φωτογραφικό κειμήλιο" που παρέλαβε ο Γιώργης Δόξας από τον αδελφικό του φίλο όταν τον "αποχαιρέτησε". 

Γράφει στη σελ. 65: "Το πολύτιμο φωτογραφικό κειμήλιο / το παρέλαβα δυο μήνες μετά το θάνατό του. / Ήταν γραμμένο στη διαθήκη του με μια αφιέρωση: / "Γιώργη, τις αγάπησα Όλες, μα τις φοβήθηκα!"

Κόλαση ή Παράδεισος η Γυναίκα, συνεχίζει να αναρωτιέται ο δημιουργός και καταλήγει: Η μάνα, η ερωμένη, η αγωνίστρια, η γιαγιά, η σύντροφος, η εργαζόμενη, η φιλόδοξη, η αγοραία πόρνη, ο έρωτας, η αγάπη, η θεοσεβής μοναχή, η αυταπάρνηση, η προδοσία, ο προορισμός, η ζωή εν τέλει, είναι η Γυναίκα!

Κλείνοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου, είμαι πλέον πεπεισμένη, πως στο δισάκι του ο Γιώργης ΤάΚη Δόξας κουβαλά την τρισύλλαβη προσευχή: τη Γυναίκα. Εκείνη την ασημοκαπνισμένη κρήνη, που πότε με το συναξάρι της αγίας και πότε με το τροπάρι της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης γυνής, υπερπηδώντας τις ατραπούς της Κόλασης, οδεύει προς τον επίγειο Παράδεισο και τον ξοδεύει αφειδώλευτα και ζωοφόρα γύρω της.
 
Αθήνα 4/6/2019
Καλλιόπη Δημητροπούλου